ABC serów: Sery polskie typu szwajcarskiego: Szwajcarska Specjalność
Kobieta za ladą czy już ekspert?
Sery żółte w Polsce są bardzo popularne i mają wszechstronne zastosowanie. Uważane są za jeden z najpopularniejszych elementów naszej diety. Czasami trudno sobie wyobrazić dzień bez plasterka sera do kanapki, szybkiej przekąski, zapiekanki bądź dań ciepłych i zimnych. Jak zatem wytłumaczyć klientowi, że ten ser, który kupuje, to jest ser typu szwajcarskiego, który ma szczególne parametry i rekomendowany jest do np. kanapek, przekąsek czy danej potrawy. Musimy stawić czoła sytuacji i przyjąć za oczywistość, iż wraz z rosnącą świadomością konsumentów, oraz coraz łatwiej osiągalną wiedzą klienci będą zadawać konkretne pytania. Jako eksperci za ladą musimy im umieć profesjonalnie coś zarekomendować. Musimy poczuć się nie tylko jak Pani czy Pan za ladą, która/y coś tam kroi, ale prawdziwy doradca, który wie, co sprzedaje. I czym może się pochwalić, czyli jak dopasować odpowiedni ser do potrzeb, podniebienia i kieszeni klienta.
Ciekawostki:
Deska serowa
Czy wiedzą Państwo, że sery stanowią wspaniałą przekąskę lub uzupełnienie posiłku? Podajemy je po daniu głównym, przed deserem lub zamiast niego. Tradycyjnie sery podaje się na drewnianej desce, układając kilka gatunków pokrojonych na duże kawałki. Najczęściej na tacy układa się 5-7 gatunków różnych serów. Układamy je w plastry, ruloniki, trójkąty i ozdabiamy winogronami, kawałkami jabłek, rzodkiewek, orzechami, migdałami, orzechami i winogronami. Można też podać kawałki awokado, melona, selera naciowego oraz suszone morele, figi i gruszki. Tacę serową należy podawać z przyprawami i cienko pokrojonym pieczywem, paluszkami lub krakersami. Sery spożywa się w kolejności od łagodnych w smaku do najbardziej aromatycznych i ostrych Obok serów kładzie się specjalny nóż do ich krojenia i nakładania. A do tego wino: lekko słodkie do delikatniejszych w smaku, a czerwone wytrawne, Beaujolais lub mocniejsze Bordeaux – do serów bardziej wyrazistych. Im ostrzejszy ser, tym mocniejsze czerwone wina do niego podajemy.
Oryginały ze szwajcarskich dolin
Zacznijmy od źródła. Prototypem dla serów polskich typu szwajcarskiego jest ser Emmentaler zwany także Emmental i Emmenthaler. Nazwa sera wywodzi się od doliny rzeki Emme w kantonie berneńskim w Szwajcarii. Za oficjalną datę powstania tego sera uznaje się rok 1293. Ser ten produkowany jest z częściowo odtłuszczonego, pasteryzowanego mleka krowiego i zaliczany jest do serów twardych, podpuszczkowych oraz dojrzewających. Oryginalny ser ementaler ma łagodny, lekko orzechowy, maślany, prawie słodko-owocowy smak. Charakteryzuje się jednolitą masą tekstury o bladożółtym kolorze. Miąższ ementalera jest elastyczny, zwarty, jednakowy w przekroju. Cechą charakterystyczną tego sera są widoczne duże dziury zbliżone wielkością do oliwek. Ser zawiera ok. 45% tłuszczu w suchej masie. Produkowany jest w formie wielkich kręgów. Uważany jest za jeden z najstarszych i jednocześnie najbardziej prestiżowych serów na świecie.
Drugim znanym serem typu szwajcarskiego jest Gruyere, który wywodzi się z doliny o tej samej nazwie w kantonie fryburskim w Szwajcarii. Od Emmentalera różni się tym, że do jego produkcji używa się mleka krowiego o większej zawartości tłuszczu – co przyczynia się do wytworzenia jeszcze bardziej słodkiego, orzechowego i maślanego aromatu. Gruyere dojrzewa od 10 do 12 miesięcy i pokrywa się wówczas charakterystyczną brązowozłotą skórką. Miąższ Gruyera jest jasnożółty i dziury są znacznie mniejsze i bardziej równomiernie rozłożone niż w Emmentalerze. W trakcie procesu dojrzewania, oczka kurczą się. Gruyere jest produkowany w postaci ogromnych kręgów i sprzedawany w postaci tzw. klinów. Gruyere topi się łatwo, dzięki czemu doskonale nadaje się do fondue, zapiekanek, mięs i warzyw. Może być podawany jako przekąska lub ser na deser.