Zastosowanie metod wykorzystania powierzchni magazynowych w celu optymalizacji realizacji zamówień

Metoda stałych miejsc składowania umożliwia składowanie tych samych towarów w jednym miejscu w magazynie. Jest to spowodowane tym, że dzięki tej metodzie poszczególne asortymenty są przypisane do stałych miejsc składowych (gniazd, sektorów, rzędów, pól składowych itp.). Omawiana metoda jest najczęściej wykorzystywana w przypadku magazynów cechujących się małym stopniem zróżnicowania asortymentowego, gdyż daje możliwość przejrzystego zagospodarowania miejsc składowych, szybkiego odszukania pożądanego towaru (nawet bez pomocy systemu informatycznego) oraz wykonywania czynności związanych z kompletacją. Istotę metody stałych miejsc składowania przedstawia rysunek 2.

Rysunek 2. Przykład zastosowania metody stałych miejsc składowania dla czterech towarów

Źródło: A. Niemczyk, Zapasy i Magazynowanie..., str. 82.,

Do podstawowych wad tej metody należy zaliczyć stosunkowo niski stopień wykorzystania powierzchni magazynowych. Jest to spowodowane koniecznością „rezerwowania” wolnych miejsc składowych na potrzeby asortymentów, których w magazynie na chwilę obecną nie ma. Należy jednocześnie pamiętać, że metoda stałych miejsc składowania potrzebuje przestrzeni przeznaczonej na przechowywanie towarów, równej maksymalnym zapasom każdego asortymentu występującego w magazynie.

Metoda według rotacji czyli częstotliwości wydawania, polega na skróceniu dróg transportowych oraz odległości przemieszczania towarów w magazynie poprzez racjonalne rozmieszczenie asortymentów w rzędach regałów w stosunku do czół regałowych. Decydujące znaczenie ma wielkość rotacji poszczególnych pozycji magazynowych, które wynikają z częstotliwości wydań. W zależności od częstotliwości wydań, przypisuje się poszczególnym asortymentom odpowiednie grupy oznaczone literami A, B i C, gdzie:

A – pozycje o najwyższej częstotliwości

B – pozycje o średniej rotacji

C – najniższa rotacja.

W magazynie charakteryzującym się układem poziomym asortyment przydzielony do grupy A jest rozmieszczany w pobliżu drogi łączącej wejście i wyjście towarów w obszarze składowania. W przypadku układu pionowego asortyment jest rozmieszczany:

• zgodnie z charakterystyką podnoszenia środków transportu (średnia wysokość podnoszenia) – w przypadku magazynów obsługiwanych układnicą bądź wózkami wysokiego składowania;
• zgodnie z zasadami ergonomicznymi dla pracy człowieka – w przypadku magazynów obsługiwanych ręcznie.

Metoda według poziomów składowania polega na segregowaniu asortymentów według ciężaru ładunków. Podział polega na przydzielaniu poszczególnym asortymentom grupy oznaczonej literami A, B, C gdzie:

A – ładunki o masie ponad 600 kg

B – ładunki o masie średniej 400- 600 kg

C – ładunki lekkie do 400 kg.

Metoda według poziomów składowania sprowadza się zatem do rozmieszczanie jednostek ładunkowych w regałach z uwzględnieniem podziału na poziomy składowania w taki sposób, aby jednostki grupy A zlokalizowane były na najniższych gniazdach paletowych, grupy B w średnich, a grupy C w najwyższych gniazdach. Podstawowym kryterium takiego rozdziału jest bezpieczeństwo pracy, ale także warunki wydajności przeładunkowej.