Nowa Zelandia: Mały kraj, wielki biznes (mleczarski)

Stawiamy na wzrost konkurencyjności...

Sukces gospodarki i rolnictwa Nowej Zelandii w dużej mierze dokonał się dzięki zwiększeniu produktywności nowozelandzkich gospodarstw rolnych oraz zwiększeniu konkurencyjności tego kraju na rynku światowym. Nowozelandzcy rolnicy przyjęli bardzo ciekawe podejście do rozwiązania swoich problemów. Wyszli z założenia, że trudno będzie tworzyć prosperitę kraju poprzez ciągłe zwiększanie wydatków budżetowych, oferowanie nielimitowanych dotacji oraz subwencji państwowych. Postawiono na prywatną inicjatywę, profesjonalizm, samodzielność, kreatywność oraz efektywność działania.

Dlatego też nowozelandzcy rolnicy nie otrzymują od państwa wsparcia w postaci subsydiów dla rolnictwa czy niskooprocentowanych pożyczek nawet w czasach przysłowiowego zaciskania pasa. Zlikwidowano odgórnie ustalane ceny minimalnej na produkty rolne, a ceny te regulowane są przez rynek. Rolnicy prowadząc swoje gospodarstwa liczą tylko na doświadczenie oraz pomysłowość prowadzenia biznesu.

Co więcej, w Nowej Zelandii na ponad 90% wszystkich importowanych towarów nie ma żadnych restrykcji administracyjnych. Zlikwidowano także dotacje do eksportu, który bazując na swoich własnych zasobach zaczął się bardzo sprawnie rozwijać.

Wbrew zapowiedziom sceptyków, okazało się, iż po wprowadzeniu zmian rolnicy nie tylko nie poszli z torbami, ale ich gospodarstwa i hodowle znacznie się rozwinęły, wzrosła efektywność zarządzania oraz wydajność, a przy okazji nowozelandzcy konsumenci płacą mniej za żywność niż Europejczycy.

Hodowla bydła

Dumą rolnictwa nowozelandzkiego jest hodowla bydła. Jest to możliwe dzięki niezwykle sprzyjającym warunkom klimatycznym. Dzięki optymalnej temperaturze i wilgotności wypas bydła można prowadzić przez cały rok. Użytki rolne zajmują ok. 65% powierzchni kraju, z czego pastwiska obejmują aż 52% łącznej powierzchni.

Główne ośrodki hodowli bydła mlecznego

Główne ośrodki hodowli bydła mlecznego znajdują się w Canterbury, Southland, Taranaki, Waikato, Northland, Horowhenua, Manawatu oraz Westland. Blisko 76% farm bydła mlecznego skupiona jest na Wyspie Północnej z największą koncentracją wspomnianego Waikato, South Auckland, Taranaki. Na Wyspie Południowej bydło mleczne hodowane jest głównie w rejonach Canterbury i Southland. Głównym odbiorcą mleka od producentów jest firma Fonterra.

Systematyczny wzrost stad…

Od kliku lat w Nowej Zelandii, obserwuje się stały wzrost pogłowia krów mlecznych. Według analityków rynku wzrost ten związany jest z koniecznym w kolejnych latach odnowieniem stad, prognozowanymi wyższymi cenami za mleko oraz kształtowanym światowym popytem na mleko i przetwory mleczne. Podobnie jak w innych krajach, w Nowej Zelandii obserwowana jest koncentracja hodowli, przejawiająca się przede wszystkim w sukcesywnym wzroście liczebności stad. Liczba stad utrzymujących krowy mleczne wynosi około 12 tysięcy. Stada o wielkości powyżej 300 sztuk to ponad 53% wszystkich stad bydła nowozelandzkiego, z czego 9% liczy nawet ponad 750 sztuk. Obecne badania wskazują, iż stada o wielkości od 700 do 750 sztuk cechuje najwyższa jednostkowa produkcja mleka. Większe farmy oraz stada występują na Wyspie Południowej.

Przewaga rasy holsztyno-fryzyjskiej

W Nowej Zelandii hoduje się głównie krowy rasy holsztyno-fryzyjskiej (59%) oraz Jersey (25%). Protoplastami nowozelandzkiej populacji są krowy z hodowli holenderskiej i amerykańskiej sprowadzone do Nowej Zelandii w latach 60. ubiegłego wieku. Pozostałe spotykane rasy to: Guernsey, Ayrshire, szwedzka czerwona czy Meuse Rhine Issel. Około 16% pogłowia stanowią krzyżówki wymienionych ras.

Żywienie zwierząt kluczem do marketingowego sukcesu…

Nowa Zelandia odznacza się bardzo dobrymi warunkami klimatycznymi do całorocznego wypasu zwierząt. Mimo, iż w Nowej Zelandii dopuszczane jest 5 systemów żywienia krów to blisko 95% produkcji mleka odbywa się z wykorzystaniem użytków zielonych. Krowy wypasane są na terenach czystych Nowej Zelandii, bo kraj ze względu na swoje usytuowanie geograficzne oddalony jest od dużych skupisk przemysłowych. Na pastwiskach dominują przede wszystkim różne odmiany szybko odrastających i trwałych rajgrasów, które stanowią ponad 90% suchej masy paszy w żywieniu krów mlecznych. W żywieniu bydła stosuje się kiszonkę lub zielonkę z kukurydzy, sianokiszonkę z traw, a także zielonkę z rzepy białej.

Udoju mleka dokonuje się najczęściej w specjalnie zaprojektowanych halach udojowych o wielkości od 14 do 60 stanowisk. Hale udojowe karuzelowe są bardziej popularne w większych stadach na Wyspie Południowej.