Ekologia: Redukcja emisji CO2 - czy to się opłaca?

Przejście Polski na gospodarkę niskoemisyjną pociągnie za sobą spore koszty, większe niż w pozostałych krajach Unii, gdzie energetyka nie opiera się, jak w Polsce, w 90% na węglu. Gdybyśmy zaczęli dziś, polski PKB byłby przez dziesięć lat niższy o 1 pkt proc. Rosłoby też bezrobocie (co rok o 140 tys. osób). Ale już w 2020 r. Polska powróciłaby na ścieżkę szybkiego wzrostu gospodarczego. Jeśli nie zaczniemy ograniczać emisji CO2, Polska nadal będzie się rozwijać tak jak teraz, ale od 2030 r. zacznie się spadek, bo przez przestarzałe technologie wyprodukujemy jeszcze więcej CO2, za które jeszcze więcej zapłacimy. Jednocześnie lata 2020-2030 to szacowany termin budowy pierwszej w Polsce elektrowni jądrowej, która ma stanowić milowy krok w zmianie naszej gospodarki energetycznej.

Gospodarstwo domowe zużywa rocznie średnio 1,9 MWh energii, która teraz kosztuje na rynku hurtowym 200 zł za MWh. W przyszłym roku cena ma wzrosnąć do 240 –300 zł, bo elektrownie, po zmianach Komisji Europejskiej, dostaną o 30% mniej darmowych praw do emisji CO2. Statystyczny odbiorca energii zapłaci w 2013 r. za redukcję emisji CO2, rozwijanie odnawialnych i efektywnych źródeł energii ok. 200 zł rocznie (teraz jest to dwa razy mniej). Rodziny, które wykorzystują prąd np. do ogrzewania, zużywają średnio 3,7 MWh w roku. Ich roczne rachunki „za klimat” wzrosną więc z niespełna 200 zł teraz do ok. 370 zł.

Skoro nie mamy innego wyjścia musimy zacząć działać. Porównajmy źródła emisji i zastanówmy się gdzie znajduje się pole, na którym można zdziałać coś dla środowiska.

Kto ile emituje?

Głównym źródłem emisji CO2, jest energetyka, a tuż za nią przemysł i transport.

Produkcja i użytkowanie opakowań, wg analiz Instytutu Badań Energii i Środowiska Naturalnego (IFEU) w Heidelbergu, stanowi źródło około 1% całkowitej emisji CO2 w przyrodzie. Zatem udział opakowań w łącznej emisji CO2 jest znikomy. Spośród materiałów opakowaniowych stosowanych w branży mleczarskiej najwięcej, bo aż 12 kg CO2 emituje 1 kg aluminium, 1 kg kartonu – między 0,5 a 0,75 kg CO2. Emisja CO2 z tworzyw sztucznych wynosi około 6 kg CO2 na kg tworzyw (emisja podczas produkcji). Wyliczono także, że produkcja 1 kg etylenu (PET lub LDPE), wymaga zużycia równowartości 2 kg oleju napędowego wykorzystanego do wytworzenia energii i surowców do tych najczęściej stosowanych tworzyw sztucznych.

Mimo znikomego, na skalę globalną, wpływu branży opakowaniowej na emisję CO2 największe firmy tego sektora podejmują śmiałe działania, stanowiące przykład odowiedzialnego podejścia do biznesu. Przykładem może być Tetra Pak. Firma w 2005 roku przystąpiła do projektu Climate Savers, będącego inicjatywą międzynarodowej organizacji WWF. W ramach tego projektu firma Tetra Pak postawiła sobie za cel ograniczenie emisji CO2 o 10% w 2010 roku w porównaniu do roku 2005. Cel ten został nie tylko zrealizowany, ale wręcz przekroczony – emisja CO2 została zredukowana o 12,9%, co przy wzroście produkcji o 23% w omawianym okresie, stanowi imponujące osiągnięcie.

Nie mniej ambitne cele postawił przed sobą koncern Elopak, który w 2008 r. podjął wyzwanie zmniejszenia emisji CO2 o 15% do roku 2010, co w ramach całej Grupy zostało zrealizowane. Podejmowane działania, wciąż kontynuowane, pozwoliły również na utrzymanie zużycia energii na stałym poziomie, przy 9% wzroście wolumenu wyprodukowanych kartonów. Oznacza to spadek jej zużycia o 10% na każdym wyprodukowanym kartonie: innymi słowy, 8000 ton CO2 mniej zostało uwolnione do atmosfery. Przyjazna środowisku aktywność firmy Elopak stale nabiera tempa i są to działania wielotorowe: począwszy od stałego raportowania emisji na poziomie całej Grupy, poprzez systematyczną edukację pracowników, obejmującą codzienne, proste rozwiązania (stosowanie wideokonferencji, obustronny druk, wyłączanie urządzeń elektrycznych po zakończeniu pracy itp.), używanie samochodów przyjaznych środowisku o ograniczonej emisji CO2, a skończywszy na wdrożeniu certyfikacji FSC dla surowca – kartonu lub bliską współpracę ze wspomnianym już WWF.