Z kolei standard BRC SAD podaje inne definicje, które są bardziej skierowane na procesy.

Przechowywanie (storage) występuje wtedy, gdy pomieszczenia i urządzenia magazynowe są własne lub dzierżawione oraz może występować usługa magazynowania realizowana przez obcy podmiot, a zastosowanie mają wszystkie poniższe zasady:

• systemy pracy i jakości są zarządzane bezpośrednio przez certyfikowaną firmę,
• firma jest w stanie kontrolować stan budynków (np. zapewnić utrzymanie infrastruktury),
• firma jest w stanie kontrolować usługi budowlane, aby zapewnić ich zgodność z wymaganiami normy (np. zapewnienie ochrony przed szkodnikami).

Certyfikowanie działalności dystrybucyjnej (distribution) jest możliwe wtedy, gdy:

• używane pojazdy są dzierżawione przez firmę, a obsługa i naprawy są pod kontrolą kierownictwa firmy,
• pojazdy dystrybucyjne i siła robocza są dostarczane przez stronę trzecią na podstawie umowy, ale firma może wykazać, że zarządzanie pojazdami i pracą znajduje się pod jej bezpośrednią kontrolą. Należy zauważyć, że różni się to od umowy o podwykonawstwo, w której strona trzecia świadczy usługę na podstawie umowy (np. pojazdy i robocizna), ale bezpośrednie zarządzanie usługą jest kontrolowane przez podwykonawcę.

Jeżeli kwalifikowalność firmy jest niejasna z powodu nietypowych okoliczności, należy to sprawdzić przed zespołem BRC Global Standards, zanim przejdzie do audytu.

Przy działalności tylko transportowej oczekuje się, że audyty certyfikacyjne, które obejmują dystrybucję w ramach zakresu certyfikowanej działalności, obejmą wszystkie mające zastosowanie wymagania dotyczące dystrybucji wymienione w normie – to znaczy obejmujące też transport. Przyjmuje się jednak, że w przypadku niektórych umów dystrybucyjnych załadunek i rozładunek pojazdów nie znajduje się pod kontrolą spółki dystrybucyjnej. W takich okolicznościach certyfikaty mogą być wydawane z ograniczeniem zakresu „tylko transport”.

Wyłączenia z zakresu certyfikowania Standardu BRC SAD obejmują:

• magazyny znajdujące się pod bezpośrednią kontrolą zarządzania zakładem produkcyjnym (takie magazyny powinny być audytowane razem z zakładem wg wymagań w odpowiednich standardach produkcyjnych – np. BRC dotyczące bezpieczeństwa żywności, opakowań lub produktów konsumenckich),
• operacje, w czasie których prowadzona jest jakakolwiek forma działania/produkcji/procesu w odniesieniu do otwartych produktów spożywczych (takie działalności będą poddawane audytowi zgodnie z globalną normą bezpieczeństwa żywności),
• operacje, w ramach których produkty konsumenckie, które same nie są pakowane w celu sprzedaży konsumenckiej, są montowane w celu wytworzenia końcowego produktu konsumenckiego (takie urządzenia są poddawane audytowi przy użyciu Globalnego standardu dla produktów konsumenckich.

Z powyższego wyłania się obraz podejścia właścicieli standardów do operacji dotyczących przepakowania. IFS dopuszcza, BRC zdecydowanie nie.

Podstawowe wymagania standardu BRC SAD dotyczą zapewnienia, że magazynujący i dystrybuujący podmiot na rynku jest świadom ryzyka i zagrożeń dla produktów po obróbce, przechowywanych i dystrybuowanych oraz posiada systemy w celu identyfikacji i kontroli zagrożeń istotnych dla bezpieczeństwa, jakości i legalności produktów. Wymagania normy są w części II (obligatoryjnej dla wszystkich wdrażających standard) podzielone na osiem części z sekcjami od 1 do 3 określające podstawowe zasady normy, dodatkowo standard posiada dodatkowe moduły, które skupiają się na bardziej specyficznych wymaganiach poszczególnych aspektów działania.

Zaangażowanie najwyższego kierownictwa w ramach tej normy musi być postrzegane jako wielofunkcyjna odpowiedzialność za bezpieczeństwo, legalność i jakość obsługiwanych produktów, co można zapewnić przez odpowiednie działania wszystkich działów wykorzystujących różne umiejętności i wiedzę w organizacji. Skuteczne przyjęcie zasad niniejszej normy rozciąga się poza nadzór jednej osoby i musi być całkowicie wspierane przez pełny zespół zarządzający. Punktem wyjścia dla skutecznego wdrożenia standardu jest zaangażowanie kierownictwa w rozwój wszechstronnej polityki do prowadzenia działań, które wspólnie zapewniają, że produkty są przechowywane i dystrybuowane w sposób, który utrzymuje ich jakość, bezpieczeństwo i legalność.

Standard wymaga przeprowadzenia oceny ryzyka w odniesieniu do produktów w trakcie ich przeładunku, magazynowania i dystrybucji. Zagrożenia i proces analizy ryzyka zdefiniowane w normie powinny umożliwić wobec potencjalnych zagrożeń, które zostaną określone i kontrolowane za pośrednictwem istniejących programów, takich jak programy zwalczania szkodników (wstępnych) lub przez wprowadzenie szczególnych kontroli. Skuteczna i odpowiednia do zagrożeń analiza ryzyka stanowi podstawę systemu zarządzania.

Wydanie 3 standardu BRC SAD z sierpnia 2016 r. zawiera 8 rozdziałów wymagań zwykłych (standardowych) oraz dwa dodatkowe dobrowolne moduły – dla hurtowników (dwa rozdziały) i kontrakty z usługodawcami (siedem rozdziałów). W całości standard SAD wydanie 3 liczy 17 rozdziałów. Zgodnie z wymaganiami standardu dodatkowe moduły nie mogą być certyfikowane samodzielnie, muszą zawierać również spełnienie wymagań zwykłych. Wymagania są podobne do znanych ze standardu BRC Food, ale są określone w sposób ogólniejszy, tak by dotyczyły nie tylko przemysłu spożywczego, by można było zastosować je w innych branżach.

Wymagania zwykłe podobne są do wymagań standardu żywnościowego. Jest ich 205. Razem z modułami dodatkowymi jest ich 278. Zestawienie rozdziałów standardu oraz liczbę wymagań szczegółowych pokazano w tabeli 2.

Podstawowe wymagania standardu Wholesale/Cash & Carry (WCC) również dotyczą zapewnienia, że magazynujący i dystrybuujący podmiot na rynku jest świadom ryzyka i zagrożeń dla produktów po obróbce, przechowywanych i dystrybuowanych oraz posiada systemy w celu identyfikacji i kontroli zagrożeń istotnych dla bezpieczeństwa, jakości i legalności produktów. Podczas audytu według IFS audytor ocenia, czy poszczególne elementy obowiązującego w przedsiębiorstwie systemu zarządzania jakością są udokumentowane, wdrożone, utrzymywane i stale doskonalone. Audytor bada następujące elementy:

• struktura organizacyjna w odniesieniu do odpowiedzialności, władzy, kwalifikacji i opisu stanowiska pracy,
• udokumentowane procedury i instrukcje dotyczące ich realizacji,
• kontrola i badania: szczególne wymagania i określone kryteria akceptacji/tolerancji,
• działania, które należy podjąć w przypadku niezgodności,
• badanie przyczyn niezgodności oraz wdrażanie działań naprawczych,
• analiza zgodności bezpieczeństwa i jakości danych oraz przegląd wdrażania w praktyce,
• obsługa, przechowywanie i wyszukiwanie zapisów dotyczących jakości, takich jak dane dotyczące identyfikowalności i kontroli dokumentów.

Wszystkie procesy i procedury będą jasne, zwięzłe i jednoznaczne, a kluczowy personel powinien rozumieć zasady systemu zarządzania jakością.

Wydanie 2 standardu IFS WCC z maja 2016 r. zawiera możliwość certyfikacji z wydaniu podstawowym „classic” i rozszerzonym w wersji „plus”. Wybór wariantu zależy od prowadzonych procesów podlegających certyfikacji. Wymagania podzielone sa na dwa oddzielne moduły – oddzielnie dla hurtowników i oddzielnie dla cash & carry. W całości standard SAD wydanie 2 liczy 6 rozdziałów. Wymagania zwykłe to podobne są do wymagań standardu żywnościowego. Jest ich 241 dla hurtowni i 271 dla cash & carry. Zestawienie rozdziałów standardu oraz liczbę wymagań szczegółowych pokazano w tabeli 3.

Wspomnieć należy, że w standardzie IFS Wholesale/Cash & Carry zdefiniowano 8 (+1) wymagań dyskwalifikujących jako wymogi KO. Pokazano je w tabeli 4.

Wymaganie certyfikacji lub choćby tylko wdrożenia opisanych powyżej standardów powinno pozwolić na zwiększenie bezpieczeństwa produktów w całym łańcuchu produkcji mleczarskiej, a przez to większą ich ochronę po opuszczeniu fabryki i większe zadowolenie konsumenta.